6/θ Δημ. Σχολείο Βρυσών Αποκορώνου Χανίων
 

 

 

 

 

 

Πέτρου Μακρή  Δημοσιογράφου.
Ομιλία που εκφωνήθηκε από τον ίδιο στις 16 Μαΐου 2006 στην εκδήλωση για τη Μάχη της Κρήτης που συνδιοργάνωσαν η Νομαρχία Χανίων και ο Δήμος Κρυονερίδας.

Η σημερινή εκδήλωση δεν είναι μια συνηθισμένη επετειακή αναφορά με σοβινιστικές εξάρσεις, καταδικασμένη έτσι, να ξεχαστεί, μετά από λίγες ημέρες. Είναι η υπενθύμιση ενός διαρκούς χρέους όλων των μεταπολεμικών γενεών και κυρίως της σημερινής νεολαίας, να έχουν ως διαρκή καθοδήγηση, στους πόθους, στα οράματα και στις ελπίδες τους, τις θυσίες εκείνων, που απαρνούμενοι περιουσίες, επαγγελματικά και κοινωνικά προνόμια και διακρίσεις, πρόσφεραν τη σωματική τους ακεραιότητα, αλλά και την ίδια τη ζωή τους, για να ζούμε όλοι εμείς σήμερα ελεύθεροι και δημιουργικοί, γιατί όχι και για να φιλονικούμε και να συμφιλιωνόμαστε, σε μια Πατρίδα, χωρίς εισβολείς, χωρίς τυράννους και ξένους κηδεμόνες…

Αυτό ακριβώς το βαρύτατο χρέος είναι και το κίνητρο της σημερινής μας αναφοράς, στη μεγαλειώδη αντίσταση των Κρητών, κατά του φασιστικού-ναζιστικού άξονα και ιδιαίτερα στον τοπικό πρωτοπόρο και πρωτομάρτυρα αυτού του αντιστασιακού έπους, τον Ανδρέα Πολέντα, που υπήρξε και ο γενικός συντονιστής αυτού του αγώνα και στους 4 νομούς της Κρήτης.

Είναι πράγματι πρωτοφανές στα χρονικά των λαϊκοαπελευθερωτικών αγώνων, να ιδρύεται, να οργανώνεται και να δρα, σε διάστημα μικρότερο του μηνός, από την εισβολή των στρατευμάτων κατοχής, σε μια περιοχή όπως η Κρήτη, να δρα λοιπόν μια άριστα συγκροτημένη αντιστασιακή οργάνωση, με δικτύωση και στους τέσσερις νομούς της και με σύνδεση και με τις υπόλοιπες μικρότερες οργανώσεις. Είναι η Ανωτάτη Επιτροπή Αγώνα Κρήτης, η περιώνυμη ΑΕΑΚ, η πρώτη ένοπλη αντιστασιακή οργάνωση του μείζονος ελλαδικού χώρου, με πρωτεργάτες και ιδρυτικά στελέχη τον αξιωματικό Ανδρέα Παπαδάκη για το νομό Ρεθύμνου, το γιατρό Ιωάννη Παϊζη για τα Χανιά, τον Γεώργιο Αλεβιζάκη, τον Πρόεδρο Εφετών Καρακουλάκη, τους δικηγόρους Τίτο Γεωργιάδη και Ιωάννη Ιωαννίδη, αντιστοίχως για τους νομούς Ηρακλείου και Λασηθίου και τον Ανδρέα Πολέντα γενικό γραμματέα και υπεύθυνο συντονιστή της δράσης της ΑΕΑΚ σε όλη τη μεγαλόνησο.

Το μυστικό μιας νικηφόρας μάχης, διδάσκουν οι στρατιωτικές ακαδημίες, αλλά και οι ηγέτες των λαϊκοαπελευθερωτικών δυνάμεων, είναι ο αιφνιδιασμός του εχθρού. Με τον αιφνιδιασμό, οι αδούλωτοι χωρικοί της κρητικής γης έστειλαν στον άλλο κόσμο αμέτρητους ναζί αλεξιπτωτιστές, πριν να προλάβουν να προσγειωθούν στα τιμημένα χώματα αυτής της γης. Και αυτό το κατόρθωσαν χωρίς την υπερσύγχρονη υπεροπλία των εισβολέων, αλλά με απαρχαιωμένα επαναληπτικά ντουφέκια των μακεδονικών αγώνων και με τα γυμνά στήθια τους.

Με τον ίδιο αιφνιδιασμό, τα ιδρυτικά στελέχη της ΑΕΑΚ διέσπασαν τη συνοχή των στρατευμάτων κατοχής, ένωσαν τις λαϊκές αντιστασιακές ομάδες με τα συμμαχικά στρατεύματα, από τα Φαλάσαρνα μέχρι τη Σητεία, και άνοιξαν το δρόμο για τις νικηφόρες επιχειρήσεις του στρατηγείου της Μέσης Ανατολής, αναδεικνύοντας έτσι τη μεγαλόνησο σε ένα άλλο Στάλινγκραντ, στην καρδιά της Μεσογείου.

Πριν αναφερθούμε λεπτομερέστερα στην προσωπικότητα του τελειοφοίτου της Νομικής Σχολής Ανδρέα Πολέντα, που ως γενικός γραμματέας της ΑΕΑΚ ήταν ο ιθύνων νους αυτής της υπέροχης οργάνωσης, θεωρούμε χρέος μας να σκιαγραφήσουμε σύντομα ορισμένα από τα άλλα ιδρυτικά στελέχη της ΑΕΑΚ.

Υπεύθυνος για τα Χανιά ήταν ο αείμνηστος γιατρός και κλινικάρχης Ιωάννης Παϊτης. Διακεκριμένος επιστήμων, ανθρωπιστής, βαθύτατα δημοκρατικός και ανυποχώρητα αγωνιστικός. Η κλινική του, στα Χανιά, την πρώτη εβδομάδα των φονικών από αέρος και ξηράς εχθρικών επιδρομών είχε μετατραπεί σε στρατιωτικό νοσοκομείο με αμέτρητους, όχι μόνον Κρήτες αλλά και γερμανούς τραυματίες. Άλλοι σώθηκαν. Αμέτρητοι όμως χαροπάλευαν και τελικά υπέκυψαν. Η πόλη των Χανίων, αγνώριστη από τα ερείπια των βομβαρδισμών. Τα σκαλοπάτια της κλινικής γεμάτα από αιμόφυρτους τραυματίες. Ο γιατρός Παϊζης και μετά την απελευθέρωση παρέμεινε ένας αδιαπραγμάτευτος πατριώτης και στη δεκαετία του ’50, όταν οι πάλαι ποτέ σύμμαχοί μας Βρετανοί, απαγχόνιζαν τους ήρωες της ΕΟΚΑ στην Κύπρο, ο λαμπρός αυτός επιστήμων και αγωνιστής πέταξε κατάμουτρα στην τότε ηγεσία του Λονδίνου τους μεγαλόσταυρους, που του είχε απονείμει για την αντιναζιστική του δράση ο βασιλικός οίκος της βρετανικής πρωτεύουσας!

Ο Ανδρέας Παπαδάκης παρουσιάζει μια διαδρομή γεμάτη ανδραγαθίες και αξιοκρατικές κατακτήσεις. Το 1910 κατατάσσεται εθελοντής στο Στρατό. Στη μάχη της Κορυτσάς προάγεται σε ανθυπολοχαγό. Το 1916 ο Ελευθέριος Βενιζέλος του αναθέτει την οργάνωση ανεξάρτητου τάγματος Κρητών, που δρα σ’ όλο το διάστημα του μακεδονικού αγώνα.

Το 1921 γίνεται υπασπιστής του Νικολάου Πλαστήρα. Διακρίνεται στα μέτωπα της μικρασιατικής εκστρατείας. Προάγεται σε ταγματάρχη. Το 1922 διορίζεται στρατιωτικός ακόλουθος της Ελλάδας στην Ελβετία. Το 1938 καταζητείται με τον Μανόλη Μάντακα από το καθεστώς του Μεταξά. Μετά τη μάχη των Χανίων, αποσύρεται στο Βουρβουρέ, ανάμεσα στον Καλλικράτη και την Ασή Γωνιά. Το σημείο αυτό, στο οποίο συγκλίνουν τα σύνορα των επαρχιών Αποκόρωνα, Σφακίων και Ρεθύμνου υπήρξε ο τόπος συνάντησης και το ορμητήριο των ηγετών, των συνδέσμων, των αγγελιαφόρων όλων των δυνάμεων των ανταρτών και του συμμαχικού στρατού του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης, πατέρας του πρώτου βουλευτή και υπουργού Φοίβου γεννήθηκε στις Λιθίνες της Σητείας. Σπούδασε νομικά και άσκησε τη δικηγορία στη Σητεία, όπου αναδείχθηκε σε βασικό στέλεχος του κόμματος των Φιλελευθέρων. Το 1935 ήταν επικεφαλής του Κινήματος του Βενιζέλου στη Σητεία. Δικάστηκε, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε στα Χανιά. Στις 15 Ιουνίου 1941 συνυπογράφει, στην κλινική του Παϊζη, στα Χανιά, την ιδρυτική πράξη της ΑΕΑΚ. Μετά από πλούσια αντιστασιακή δράση στο νομό Λασηθίου, τον Μάιο του ’44 οι γερμανοί τον εντοπίζουν στο κρυσφύγετό του, τον περικυκλώνουν και τον σκοτώνουν με ριπές πολυβόλων.

Η προσωπικότητα και η δράση του Ανδρέα Πολέντα αυτοπροσδιορίζονται, κατ’ αρχήν, από την ποιότητα και το περιεχόμενο του υπέροχου γραπτού λόγου του και επιβεβαιώνονται από τις γραπτές μαρτυρίες κορυφαίων συναγωνιστών του, στους κόλπους της ΑΕΑΚ. Γεννήθηκε στο Ασκύφου των Σφακίων από σφακιανούς γονείς: τον Παύλο Πολέντα και την Άννα Μπολιώτη. Ο πατέρας του, έμπορος, εγκαταστάθηκε το 1915 στις Βρύσσες του Αποκόρωνα. Ο Ανδρέας αποφοίτησε από το γυμνάσιο του Βάμου και συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μεγάλωσε και ανδρώθηκε στην πιο σημαντική περίοδο. Στην τριακονταετία του Μεσοπολέμου, δηλαδή στην περίοδο κατά την οποία ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, τον Ανδρέα Μιχαλακόπουλο και μια πλειάδα εξεχόντων μεταρρυθμιστών, θεμελίωναν κράτος δικαίου, πρόνοιας και ανάπτυξης, με διεθνή ακτινοβολία και κύρος.

Ο Ανδρέας Πολέντας διαμόρφωσε την προσωπικότητά του στην περίοδο της μεγαλειώδους εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και της άνθησης των γραμμάτων και των τεχνών. Ο ίδιος, νους ανήσυχος και ερευνητικός, ευρυμαθής και γοητευτικός χρήστης του προφορικού και γραπτού λόγου. Πέρα όμως από τα χαρίσματα ενός διανοουμένου και υπό εκκόλαψιν λαμπρού επιστήμονα, μια και άφησε την τελευταία του πνοή, στις φυλακές της Αγυιάς από τις ριπές του εκτελεστικού αποσπάσματος, όντας τελειόφοιτος της Νομικής, ο Ανδρέας Πολέντας ήταν και μια προικισμένη ηγετική φυσιογνωμία, που συνδύαζε την πολιτική και κοινωνιολογική μόρφωση, με τις οργανωτικές και διοικητικές αρετές ενός ταλαντούχου κοινωνικού και στρατιωτικού επαναστάτη. Για όλους αυτούς τους λόγους, οι επιτελείς της Ανώτατης Επιτροπής Αγώνα Κρήτης τον όρισαν γενικό γραμματέα της ΑΕΑΚ, δηλαδή ψυχή της χρονολογικά πρώτης μεγάλης αντιστασιακής οργάνωσης της πατρίδας μας.

Δικτυωμένος με τις ζωντανότερες και τις πιο φωτισμένες αντιδικτατορικές δυνάμεις, τόσο στην Αθήνα, όσο και στα Χανιά, τάχθηκε με το μέρος των επαναστατών, που πραγματοποίησαν τη νύχτα της 28ης προς 29η Ιουλίου 1938, τη μοναδική σε όλο τον ελλαδικό χώρο ένοπλη εξέγερση, κατά της δικτατορίας του Ιωάννου Μεταξά, στην πόλη και όλο το νομό Χανίων. Η εξέγερση αυτή, μολονότι ξεσήκωσε όλο το νομό Χανίων, δεν βρήκε δυστυχώς ανταπόκριση στους άλλους νομούς του νησιού, και την υπόλοιπη Ελλάδα, κυρίως, από έλλειψη συνεννόησης και συντονισμού, ανάμεσα στις χειμαζόμενες και υπό απαγόρευσιν τελούσες τότε πολιτικές δυνάμεις. Δεκάδες εξέχουσες προσωπικότητες του νομού καταδικάστηκαν με βαριές ποινές, από ειρκτή και πρόσκαιρη κάθειρξη μέχρι ισόβια και θάνατο. Ο συνάδελφός μου Σπύρος Λιναρδάτος ιστορεί, με λεπτομέρειες, το συναρπαστικό αυτό χρονικό, που κατατάσσει το νομό Χανίων, στην πρωτοπορία των κοινωνικών εξεγέρσεων, στο βιβλίο του με τον τίτλο «Η 4η Αυγούστου», τονίζοντας, ότι ο ίδιος ο δικτάτορας εφρόντισε να πέσουν στα μαλακά οι καταδικασθέντες, από έκδηλο φόβο ότι οι βαριές καταδίκες τους θα ξεσήκωναν το Πανελλήνιο… «Χαρακτηριστικό ήταν – γράφει ο Λιναρδάτος – ότι σε θάνατο καταδικάστηκαν μόνον όσοι από τους ηγέτες του κινήματος είχαν διαφύγει (Ιωάννης Μουντάκης, Μαν. Βολουδάκης, Εμμανουήλ Μπακλατζής και Αρ. Μητσοτάκης). Παρά τους παλληκαρισμούς του, ο Μεταξάς δεν τολμούσε να τραβήξει το σκοινί και ν’ ανοίξει λογαριασμούς αίματος με τους Κρητικούς. Γι’ αυτό οργάνωσε αργότερα τη διαφυγή των ηγετών του κινήματος στο εξωτερικό».

Και λίγα λόγια για τον Ανδρέα Πολέντα διανοούμενο και συντάκτη ιστορικών κειμένων. Αξίζει μια αναφορά στο συγκλονιστικό «πρωτόκολλον τιμής και θυσίας δια την απελευθέρωσιν της Κρήτης», που συνέταξε σε εκλεπτυσμένο λόγιο ύφος αυτός ο δεξιότεχνος χρήστης της γλώσσας μας.

 

«Η παγετώδης ομίχλη, ήτις από της 21ης παρελθόντος Μαϊου εκάλυψε την νύμφη του Λυβικού, ήρχισε να εξαπλούται πυκνοτέρα και ζοφερωτέρα μετά την πλήρη επικράτησιν των αιμοσταγών επιδρομέων και την εδραίωσιν της διατυμπανισθείσης υπό της προπαγάνδας του Γκαίμπελς νέας τάξεως πραγμάτων, εν τη πολυπαθεστάτη και θρυλική πλέον καταστάσαν Νήσον μας, ήτις μετεβλήθη εις γην βασιλευομένην υπό σκότους και εις κήπον αληθούς κλαθμώνος.

Υπό το σκληρόν πέλμα των εθνικοσοσιαλιστικών και φασιστικών ορδών, δεν εσβέσθη το ζωπυρόν της ελευθερίας, αλλά ανορθούται πάλιν η Κρητική ψυχή. Δια του παρόντος δε πρωτοκόλλου συγκροτείται ο πυρήν της απελευθερωτικής επιτροπής, επί τη ελπίδι ότι εντός ολίγου θα ολοκληρωθή η οργάνωσίς μας και η κεντρική αυτή μηχανή, δια της προσλήψεως αντιπροσώπων εξ όλων των νομών της Μεγαλονήσου, ως και δια του διορισμού επαρχιακών αντιπροσώπων καθ’ όλην την Κρήτην.

Ελπίζομεν και ευχόμεθα, όπως το σήμερον καταρτισθέν πρωτόκολλόν μας αποτελέση την αφετηρίαν δι’ ης θα θραυσθώσιν αι αλύσεις της δουλείας και θα διαγραφή το πλαίσιον των πεπρωμένων μας.

Οι κάτωθι υποφαινόμενοι υποσχόμεθα δια του λόγου της τιμής μας, ότι θα παραβλέψωμεν πάντα κίνδυνον και πάσαν δαπάνην, εργαζόμενοι ακαμάτως δια την απόδοσιν της ελευθερίας και την απομάκρυνσιν των αιμοσταγών επιδρομέων. Θα συνεχίσωμεν τους ωραίους αγώνας των προγόνων μας και δεν θα επαναπαυθώμεν εστεμμένοι με τας δάφνας εκείνων. Όχι! Θέλομεν οι ίδιοι ανδραγαθήματα. Θα υπερπηδήσωμεν τα αιματοβαφή όρια της γερμανικής εξαπλώσεως, μετά ζήλου δε και αυταπαρνήσεως εργαζόμενοι θα επανίδωμεν την Κρήτην μας ελευθέραν.

Εν Χανίοις τη 15η Ιουνίου 1941

 Α. Παπαδάκης. Ι. Παΐζης, Ι. Ιωαννίδης, Α. Πολέντας

Η Οργανωτική Επιτροπή στα χωριά της ρίζας:

*Εμπροσνέρου: Γρηγόρης Μαρκάκης.

*Φιλίππου: Μιχαήλ  Ξανθουδάκης

*Καλαμίτσι Αλεξάνδρου: Ευάγγελος Χατζηδάκης

*Καλαμίτσι Αμυγδάλου: Γεώργιος Τζαμαντάκης, Γεώργιος Χριστοδουλάκης, Γεώργιος Μαρινάκης, Βασίλειος Κουρκουνάκης, Ματθαίος Μαρινάκης.

*Βαφέ: Ιωάννης Καμαριανάκης, Περικλής Βάνδουλας, Εμμανουήλ Βουτσαδάκης Κων/νος  Παντερμάκης, Γεώργιος Βαλσαμάκης .

*Νίππος: Χρήστος Χριστουλάκης-εφημέριος, Νικόλαος Κοτσιφάκης, Στυλιανός Λαμπάκης, Ιωάννης Βάνδουλας, Εμμανουήλ Βασιλομανωλάκης, Νικόλαος Κακατσάκης.

*Τζιτζιφε: Γεώργιος Πατσούρος, Ιωάννης Τσαγκαράκης, Ευάγγελος Βολουδάκης Γεώργιος Τριπολιτάκης

*Κάινα: Νικηφόρος Συντζανάκης Αρχιμανδρίτης. Ιωάννης Πιτσικούλης

*Φρέ: Νικηφόρος  Συντζανάκης Αρχιμανδρίτης ,Δημήτρης Στυλιανακάκης, Εμμανουήλ Συμβουλάκης, Αναστάσιος Παγωνάκης, Σπυρίδων Θωμαδάκης, Εμμανουήλ Θωμαδάκης Γεώργιος Στυλιανακάκης

*Μελιδόνι: Μιχαήλ  Χατζιδάκης,Βασίλειος Βομβολάκης, Ελευθέριος Κουκουράκης, Εμμανουήλ Μανουσάκης, Εμμανουήλ Πλατσιδάκης και

*Βαφές: Παντελής Ηλιάκης Ιερέας, Ευάγγελος Βανδουλάκης….

 Εμφανώς, εμφανέστατα, ο συντάκτης αυτού του ιστορικού κειμένου μας προϊδεάζει για το επερχόμενο «εκούσιον πάθος», για τη θυσία του εαυτού του, αλλά και πολλών συναγωνιστών του. Πολλοί, που έζησαν από κοντά τον Ανδρέα Πολέντα, αλλά και νεότεροι ιστοριοδίφες εκφράζουν τη γνώμη, ότι αυτός ο πρωτομάρτυρας της εθνικής μας αντίστασης, εάν δεν έπεφτε νεκρός από τα πολυβόλα των ναζί, έξω από τις φυλακές της Αγυιάς, θα κατείχε αυτοδικαίως στην ελεύθερη Ελλάδα, μια από τις κορυφαίες θέσεις στον πολιτικό μας στίβο. Οι ίδιοι καταλογίζουν στον αγωνιστή Πολέντα μια έκδηλη περιφρόνηση προς το θάνατο και θα προτιμούσαν ένα Πολέντα προσεχτικότερο έναντι του εχθρού, που τον παραμόνευε σε κάθε βήμα του. Όμως, όσο και αν συμμεριζόμαστε την πίκρα για τον πρόωρο και άδικο χαμό τέτοιων ανθρώπων, δεν μπορούμε ν’ αγνοήσουμε το αξίωμα της φιλοσοφίας της Ιστορίας, σύμφωνα με το οποίο οι δημοφιλείς φυσιογνωμίες και οι ανυστερόβουλοι λαϊκοί επαναστάτες, σχεδόν νομοτελειακά, πεθαίνουν νέοι και μάλιστα από βίαιο ή ύπουλο θάνατο. Να μιλήσουμε για τον Άδωνη, ή για τον ίδιο τον Ιησού, όπως τους περιγράφει ο Άγγελος Σικελιανός «Στου Όσιου Λουκά το μοναστήρι»; Ή να ξεχάσουμε τον Ερνέστο Γκεβάρα, που από το 1967 ίσαμε σήμερα είναι το ίνδαλμα των εμψυχωμένων νέων όλου του κόσμου; Γιατί άραγε ξεψύχησαν νέοι στις βρετανικές αγχόνες ο Ευαγόρας, ο Παλληκαρίδης, ο Αυξεντίου, ο Καραολής, ο Δημητρίου και τόσοι άλλοι αδελφοί της Κύπρου;

Αν λοιπόν οι μάρτυρες αυτοί εξεπλήρωσαν το χρέος τους έναντι της πατρίδας, της κοινωνίας και της ανθρωπότητας με το δικό τους πρόωρο θάνατο, το δικό μας χρέος είναι η ιστορική μνήμη και η ιστορική συνείδηση, που πρέπει να παραμένουν πυξίδα στην πορεία όλων των επιζώντων.

Η επόμενη ημέρα της Απελευθέρωσης θεωρείται η πιο κρίσιμη στα περισσότερα λαϊκοαπελευθερωτικά κινήματα. Όταν μάλιστα οι ανθιστάμενες κατά των εισβολέων λαϊκές δυνάμεις προσφεύγουν σε…..επιδιαιτησίες συμμαχικών … «προστάτιδων» δυνάμεων, για την μεταπελευθερωτική πορεία τους, τότε το μέλλον διαγράφεται από αβέβαιο έως ζοφερό! Τέτοιες ημέρες αποφράδες έζησε η ηπειρωτική Ελλάδα, διότι με την επιζήμια επιδιαιτησία του Άγγλου στρατηγού Σκόμπυ οδηγήθηκε στο λουτρό αίματος των Δεκεμβριανών του ΄44 και στον εθνικό όλεθρο του Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949, με τα 25 χρόνια ψυχροπολεμικά επακόλουθα, που μας έκαναν να χάσουμε πολλές φορές το τραίνο των καλπαζουσών εξελίξεων της υπόλοιπης Ευρώπης και να καταλήξουμε, από νικητές του έπους της Αλβανίας και της Εθνικής Αντίστασης σε ουσιαστικά ηττημένους. Οι δάφνες και των δύο επικών αγώνων του 1940 και του 1941-1944 ματώθηκαν κατ΄ επανάληψη από αίμα αδελφικό. Η ηπειρωτική Ελλάδα υπήρξε ο αιματηρότερος στίβος αυτής της παρανοϊκής αναμέτρησης. Η Κρήτη, μολονότι έδωσε χιλιάδες νεκρούς στο δικό της μεγαλειώδες αντιστασιακό έπος, έδωσε πολύ λιγότερα θύματα στο αδυσώπητο θυσιαστήριο του Εμφυλίου και από την άποψη αυτή, οι Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδας αναγνωρίζουν τη σοφία του σκεπτικισμού, που επέδειξαν οι αδελφοί Κρήτες σε κάθε διχαστικό φανατισμό.

Το μεγάλο δίδαγμα, που εξάγεται, από τα λαϊκοαπελευθερωτικά κινήματα, είναι ότι η εθνική λαϊκή ενότητα και των πιο φτωχών κοινωνιών «σωρεύει» ανατρέπει και εκμηδενίζει σιδερόφραχτες και «χρυσοφόρες» στρατιές εισβολέων, ενώ οι εμφύλιες συρράξεις έχουν μόνον ηττημένους και αυτό γιατί κανένας, μα κανένας μαχητής δεν εξέρχεται νικητής, σκοτώνοντας τον αδελφό του.

Ας είναι λοιπόν πυξίδα μας και στη νηνεμία, αλλά και στις καταιγίδες, ο δημοκρατικός και διαλεκτικός διάλογος, αυτή η υπέροχη σύνθεση, που είναι το προϊόν της θέσης και της αντίθεσης. Ας είναι το καθοδηγητικό αστέρι του βοριά στη δική μας, εθνική πορεία η ανυστερόβουλη αγάπη γι΄ αυτόν τον τόπο και κυρίως η αυτοπεποίθηση και η εμπιστοσύνη στις δικές μας αστείρευτες δυνάμεις, στη δική μας γνώση και στους δικούς μας σοφούς. Όταν υπάρχουν αυτές οι εγγυήσεις, περιττεύουν οι ξένοι μεσάζοντες, γιατί κάθε πρόσκληση διαιτητών και επιδιαιτητών, εκεί όπου αρκούν οι δικές μας δυνάμεις, ανοίγει νομοτελειακά το δρόμο, για την αυτοαναίρεση και αυτοκατάργηση.

Μια πατρίδα, που έχει ως διακριτικό σήμα την εθνική-λαϊκή ενότητα και τη δημοκρατική Παιδεία και συνδιαλλαγή, μπαίνει στο διεθνή πολιτικό στίβο με αυξημένο διαπραγματευτικό κύρος. Είναι κρίμα, τόσο αίμα, τόσα δάκρυα και τόσες στερήσεις να μην οδηγούν σ΄ ένα τέτοιο αποτέλεσμα…       

Κλείνοντας την αναφορά μου στο διπλό αυτό χρονικό της μάχης της Κρήτης και της θυσίας του Ανδρέα Πολέντα, αγαπητοί κύριοι Δήμαρχε και δημοτικοί σύμβουλοι, εκπρόσωποι των κοινωνικών φορέων και φίλοι των Βρυσών και του ευρύτερου ιστορικού χώρου της Κρυονερίδας, θα μου επιτρέψετε με όλο το θάρρος και την αγάπη μου, γι’ αυτό τον τόπο, να σας προτείνω να αναδείξετε σε πιο περίοπτο σημείο της διάσπαρτες, στην πανέμορφη πλατεία σας, τρεις προτομές του Πολέντα, του Κούνδουρου και του Λεκανίδη. Ίσως ο πιο κατάλληλος χώρος να είναι γύρω από την υπέροχη γλυπτική σύνθεση του Κανακάκη, με τον αγέρωχο Κρητικό αγωνιστή, που αγναντεύει προς βορράν, εκφράζοντας έτσι, σε καιρούς δίσεχτους και χαλεπούς τη λαχτάρα για την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.

Θεωρώ, τέλος, υποχρέωσή μου να ευχαριστήσω το δήμαρχο Κρυονερίδας Γρηγόρη Μαρκάκη, που μου έκανε την ύψιστη τιμή να μου αναθέσει αυτή την ομιλία και τους αγαπητούς φίλους, τον παλαίμαχο αγωνιστή και διατελέσαντα Πρόεδρο των Βρυσών Πέτρο Γωνιωτάκη, τον Λασθένη Πολέντα, τον αγαπημένο μας δάσκαλο Σταύρο Ζώη και τον επίσης αγαπητό φίλο Σπύρο Δασκαλάκη, που με την πολύτιμη συνδρομή τους συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της σημερινής ομιλίας.

 

 

   

Τελευταία ενημέρωση της τοποθεσίας 29/05/08